Afleiding
Door: Jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
15 Juli 2011 | Nederland, Leiden
Hoe het met mij gaat, dat is natuurlijk wat jullie als lezers van deze blog willen afleiden. Als ik een boel dingen te doen heb, is er genoeg afleiding om niet zo door te hebben bij hoe het eigenlijk met mij gaat. Maar ‘afleiding’ kan je dan op een andere manier gebruiken: uit andere dingen kan ik soms afleiden hoe het met mij gaat. Bijvoorbeeld zoals ik afgelopen week rugpijn had, die me vertelde dat het druk is, met veel dingen die ik in korte tijd wil realiseren. Interessanter wordt het in mijn reacties op en interpretaties van ‘de anderen’, vooral in de metro.
Zoals elke week loop ik naar de metro om daarna de trein naar Nederland te pakken. Onderweg schuifelt een oud vrouwtje traag voor me, en wanneer ik langs haar wil snellen, stapt er zonder te kijken een snuivende zakenman met zijn dikke pens de stoep op. Even verderop lukt het me om weer een stukje van de straat te kunnen haasten, totdat mijn koffertje achter dozen oud papier blijft steken. Mopperdemopper. Als ik eindelijk maar toch in de metro zit, op een bankje waar een scheur in zit, vallen me allerlei details op aan de reizigers om mij heen. De zoom van die man zijn broek rafelt. Roos op een ander zijn jasje. “Zonde toch, om van die uitgezakte borsten te hebben met zo’n duur jurkje,” denk ik bij mezelf. “Jemig, hoe kun je zulke vloekende kleuren aantrekken…”.
Zoals elke week loop ik naar de metro vanaf tapdansen. Mijn voeten wiebelen nog een beetje na en ik geniet van de krakerige klassieke muziek die op dit tijdstip klinkt onder de grond van Brussel. Vol verwondering kijk ik om me heen. De speelse asymmetrie van het nopjesspoor op de grond (voor de blinden) waar er één uit ontbreekt. Een paraplu uit een prullenbak die met een gebroken balein zo een kunstwerk kon zijn. Ook onderweg komt er van alles voorbij: “Wat een prachtige uitgelopen make-up heeft die meid! En wat een gelukzalige glimlach rond de mond van de sjofele opa…”.
Natuurlijk zijn de mensen niet anders dan de week ervoor. Mij bewust wordend van mijn manier van kijken merk ik dat ik hieruit kan afleiden wat mijn eigen geestestoestand is. Deze deductie werkt als een spiegel, zodra je hem herkent. Zie ik alleen onvolmaaktheden en lelijke details, dan leid ik af dat ik me kritisch en ontevreden voel, me afvragend of ik zélf wel “goed genoeg” ben. Maar soms ontwaar ik de pracht van elk uniek mens die nonchalant zijn eigen stijl heeft in deze betoverende wereld van imperfectie. Dan kan ik aanvaarden waarin ik onvolkomen ben en me toch “heel” voelen.
(Overigens gaat het momenteel prima met mij :) )
Zoals elke week loop ik naar de metro om daarna de trein naar Nederland te pakken. Onderweg schuifelt een oud vrouwtje traag voor me, en wanneer ik langs haar wil snellen, stapt er zonder te kijken een snuivende zakenman met zijn dikke pens de stoep op. Even verderop lukt het me om weer een stukje van de straat te kunnen haasten, totdat mijn koffertje achter dozen oud papier blijft steken. Mopperdemopper. Als ik eindelijk maar toch in de metro zit, op een bankje waar een scheur in zit, vallen me allerlei details op aan de reizigers om mij heen. De zoom van die man zijn broek rafelt. Roos op een ander zijn jasje. “Zonde toch, om van die uitgezakte borsten te hebben met zo’n duur jurkje,” denk ik bij mezelf. “Jemig, hoe kun je zulke vloekende kleuren aantrekken…”.
Zoals elke week loop ik naar de metro vanaf tapdansen. Mijn voeten wiebelen nog een beetje na en ik geniet van de krakerige klassieke muziek die op dit tijdstip klinkt onder de grond van Brussel. Vol verwondering kijk ik om me heen. De speelse asymmetrie van het nopjesspoor op de grond (voor de blinden) waar er één uit ontbreekt. Een paraplu uit een prullenbak die met een gebroken balein zo een kunstwerk kon zijn. Ook onderweg komt er van alles voorbij: “Wat een prachtige uitgelopen make-up heeft die meid! En wat een gelukzalige glimlach rond de mond van de sjofele opa…”.
Natuurlijk zijn de mensen niet anders dan de week ervoor. Mij bewust wordend van mijn manier van kijken merk ik dat ik hieruit kan afleiden wat mijn eigen geestestoestand is. Deze deductie werkt als een spiegel, zodra je hem herkent. Zie ik alleen onvolmaaktheden en lelijke details, dan leid ik af dat ik me kritisch en ontevreden voel, me afvragend of ik zélf wel “goed genoeg” ben. Maar soms ontwaar ik de pracht van elk uniek mens die nonchalant zijn eigen stijl heeft in deze betoverende wereld van imperfectie. Dan kan ik aanvaarden waarin ik onvolkomen ben en me toch “heel” voelen.
(Overigens gaat het momenteel prima met mij :) )
-
15 Juli 2011 - 07:08
Willem:
Helemaal mee eens! Het is de kunst om die spiegel te leren herkennen. Gelukkig hebben we nog jaren om te oefenen.
Groetjes! -
15 Juli 2011 - 07:28
Joop:
van een scheurkalender: het verschil tussen bloem en onkruid is een oordeel.
Het is inderdaad maar hoe je kijkt. En als het over mensen gaat: ik ben er nog nooit een tegengekomen bij wie me het uiteindelijk niet lukt om er ergens iets positiefs aan te ontdekken. -
15 Juli 2011 - 10:05
Jet:
He Jenneke!
Goed om te horen dat je in een betere bui ook met een roze bril naar de wereld kijkt. Ik had nog een verzoekje: zou je een nieuwe Leopold voor me willen kopen, als je nog in Brussel bent? Dan noemen we hem Leopold II.
groetjes
Mariëtte -
16 Juli 2011 - 12:29
ACH:
hee jenneke
ik geniet echt van je blog!
bedankt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
