Verbazingwekkend karaktervol
Door: Jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
25 Juli 2011 | Japan, Osaka
Na een tussenstop in Istanbul en daarna elf uur vliegen, kwam ik zondagavond aan in Osaka. Nog nooit ben ik zó ver naar het oosten gegaan, en nog nooit ben ik in een land geweest waar ik zó weinig snap. Waar ik ook kijk staan karakters, met als je mazzel hebt een Engelse vertaling, en als je helemaal in de prijzen valt zelfs een vreemde Engelse vertaling (zie foto's).
Vol goede moed wend ik me tot een meneer in een loket van het treinstation. 'Hier moet ik heen', wijs ik op het kaartje, waarvan ik heel blij ben dat ik het afgedrukt en meegenomen heb. 'Dus één kaartje voor de trein naar dit station?' voeg ik eraan toe. 'Moment!' antwoordt de man, zoekt in boekjes, pakt een papiertje en schrijft op dat ik 'Limousine' 10 moet hebben en dan overstappen. 'Arigato', stamel ik mijn eerste Japanse woord, en vertrek weer in de richting waar ik vandaan kwam. Een kaartje voor de bus dan. Maar er staat een batterij kaartjesautomaten, wederom ónder de karakters... Een aardige mevrouw laat zien hoe en wat, en er komen twee kaartjes uit het apparaat. We wachten netjes tussen de twee witte strepen op de stoep, in de rij die me naar station Dainichi moet brengen. Een oude man met uniform vraagt naar mijn bagage -althans, dat leid ik af uit de vragende blik naar mijn tas. 'Ja, die mag onderin de bus'. 'Ticket?' Ik laat een van de kaartjes zien die in mijn ogen identiek zijn. 'Nee,' zegt de man, 'dat is het bonnetje.' Oh... en bij de buschauffeur laat ik nogmaals het verkeerde kaartje zien. Wanneer we -exact op tijd!- wegrijden, maakt de oude man een diepe buiging naar de bus.
Eenmaal aangekomen in het hotel, zijn de restaurants al gesloten. Hoewel het kwart over negen is, en ik in principe gewoon kan omvallen en slapen, wil ik toch iets eten om jetlaghonger midden in de nacht te voorkomen. Op de vierde verdieping van het hotel ontdek ik een hoekje met automaten. Geen snickers of wafels, maar een apparaat met ijsjes, en eentje met warme maaltijden! Ik voer de machine een briefje van 1000 yen en druk op de knop waar behalve karakters ook een plaatje van een bord rijst bij staat. Klik! Prrrr....zzzzz... doet de machine, en rode cijfertjes beginnen vanaf 130 terug te tellen. Wanneer hij bij nul komt, staat er een keurig kartonnen bakje achter het deurtje onderaan, met lekkere warme nasi! Wat je niet al uit een automaat halen kan...
Vandaag begon de conferentie, met een zeer interessante workshop en weer nieuwe mensen om te leren kennen. En daarna was ik moe, natuurlijk, ook van de vele Japanse zaken om je over te verbazen, zoals bijvoorbeeld paraplusloten...
Vol goede moed wend ik me tot een meneer in een loket van het treinstation. 'Hier moet ik heen', wijs ik op het kaartje, waarvan ik heel blij ben dat ik het afgedrukt en meegenomen heb. 'Dus één kaartje voor de trein naar dit station?' voeg ik eraan toe. 'Moment!' antwoordt de man, zoekt in boekjes, pakt een papiertje en schrijft op dat ik 'Limousine' 10 moet hebben en dan overstappen. 'Arigato', stamel ik mijn eerste Japanse woord, en vertrek weer in de richting waar ik vandaan kwam. Een kaartje voor de bus dan. Maar er staat een batterij kaartjesautomaten, wederom ónder de karakters... Een aardige mevrouw laat zien hoe en wat, en er komen twee kaartjes uit het apparaat. We wachten netjes tussen de twee witte strepen op de stoep, in de rij die me naar station Dainichi moet brengen. Een oude man met uniform vraagt naar mijn bagage -althans, dat leid ik af uit de vragende blik naar mijn tas. 'Ja, die mag onderin de bus'. 'Ticket?' Ik laat een van de kaartjes zien die in mijn ogen identiek zijn. 'Nee,' zegt de man, 'dat is het bonnetje.' Oh... en bij de buschauffeur laat ik nogmaals het verkeerde kaartje zien. Wanneer we -exact op tijd!- wegrijden, maakt de oude man een diepe buiging naar de bus.
Eenmaal aangekomen in het hotel, zijn de restaurants al gesloten. Hoewel het kwart over negen is, en ik in principe gewoon kan omvallen en slapen, wil ik toch iets eten om jetlaghonger midden in de nacht te voorkomen. Op de vierde verdieping van het hotel ontdek ik een hoekje met automaten. Geen snickers of wafels, maar een apparaat met ijsjes, en eentje met warme maaltijden! Ik voer de machine een briefje van 1000 yen en druk op de knop waar behalve karakters ook een plaatje van een bord rijst bij staat. Klik! Prrrr....zzzzz... doet de machine, en rode cijfertjes beginnen vanaf 130 terug te tellen. Wanneer hij bij nul komt, staat er een keurig kartonnen bakje achter het deurtje onderaan, met lekkere warme nasi! Wat je niet al uit een automaat halen kan...
Vandaag begon de conferentie, met een zeer interessante workshop en weer nieuwe mensen om te leren kennen. En daarna was ik moe, natuurlijk, ook van de vele Japanse zaken om je over te verbazen, zoals bijvoorbeeld paraplusloten...
-
25 Juli 2011 - 12:27
Mark:
Jaaa! Veel plezier! -
25 Juli 2011 - 12:43
Joop:
wederom diep respect aan de schepper dat hij de mens het kado gegeven heeft van een creativiteit die communicatie mogelijk maakt via deze voor een buitenstaander onontwarbare brij van tekentjes. Zo zal trouwens een Japans schoolkind ditzelfde misschien zeggen bij zijn eerste blik in De Telegraaf... -
25 Juli 2011 - 12:45
Irene:
Woehoe, tof!
Grappig hoe je, in landen minder ver weg, filosofische beschouwingen schrijft over hoe het leven (misschien) in elkaar zit. En hoe je nu, in een lastiger land, schrijft over basale dingen als voortbewegen en eten. :)
Heel veel plezier!
liefs irene. -
25 Juli 2011 - 13:16
Marlien:
Geniet van het avontuur! -
25 Juli 2011 - 13:23
Hedwig:
Er schijnen ook hutspotautomaten te zijn in Japan!
Enige stukje Japans dat ik ooit leerde uitspreken: couplet uit Teo Torriate (Queen)
-
25 Juli 2011 - 21:02
Bouwe:
klinkt als weer een mooi avontuur voor een taalkundige.........
Veel plezier. Sayonara! -
27 Juli 2011 - 17:07
Jet:
ja ja, analfabeet zijn valt niet mee. Prinses laurentien doet goed werk.
Groet uit noorwegen,
Jet -
28 Juli 2011 - 22:10
Jan:
Heerlijk heh om alles met plaatjes en gebaren to moeten doen! Ik was in 1999 in Japan en herinner me dat het best wel lukt, juist omdat de japanners zo behulpzaam en geduldig zijn. Het leuke is dat je leert funktioneel met allerlei visueel materiaal om te gaan. Ach, als linguist zet je hier misschien je aantekeningen bij, maar geschreven en gesproken kommunikatie is maar een gedeelte van menselijk omgaan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
