Burns' Night

“Boeken voor Burns’ night dinner opent op maandagochtend 9 uur” stond er aangekondigd in een e-mail van Darwin College. Geen idee wat dat inhoudt, maar de dag erna werd mij bij de lunch duidelijk dat het erg populair was. En zoals met zoveel dingen in de afgelopen anderhalf jaar, is er maar één manier om uit te vinden wat het nu echt is: meedoen.

Maandagochtend negen uur was ik dus op tijd online om tickets te boeken voor dit speciale diner bij Darwin. En ik was geen minuut te vroeg: om 9h04 waren alle plaatsen geboekt!

Op de vrijdagavond zelf, Burns’ Night, komen studenten en fellows in mooie jurkjes en gestropdaste pakken (ja, zelfs Wilbert had een das om!) de dinner hall binnen. Daar zie je echter niet zoveel van, want we dragen onze zwarte vleermuisgowns eroverheen. Schotse wijsjes komen uit de viool bij de ingang, de butlers van het College begroeten ons met een knikje. Als we allemaal zitten aan de lange tafels, draagt de master een gedicht voor van Robert Burns, de vroeggestorven Schotse dichter die op deze avond herdacht wordt.

Na het voorgerecht en een glaasje whiskey komt de viool de zaal weer in, gevolgd door de kok, die op een zilveren schaal de haggis presenteert, en daarachter een Schotse studente, die later een ‘ode aan de haggis’ zal lezen en deze daarbij ritueel zal aansnijden. Maar eerst wordt de haggis tussen alle tafels door geparadeerd en gepresenteerd aan de master. Ik moet gniffelen, maar vind het bijzonder om deel uit te maken van deze traditionele avond.

Later wordt er met een knipoog een toost uitgebracht op alle ‘lassies’ en daarna worden plagend de ‘lads’ besproken. De laatste student die aan het woord is - gekleed in geruite kilt- maakt er een veel te lang verhaal van, maar het is prachtig om Burns’ gedichten gedeclameerd te horen in een prachtige Scots-uitspraak. En daarna is het tijd voor de ‘ceilidh’ (uitspraak ‘keelie’), waarbij de ‘Frog-on-a-bike-band’ vergeefs probeert om Schotse danspassen in de chaos van Darwinians te krijgen. We dansen er eentje mee, en kijken daarna vrolijk toe vanaf de zijkant, ouwehoerend over vreemde Schots-Britse tradities met nieuwe bekenden die zomaar vrienden zouden kunnen worden.