Beleven

Wat ik heel graag doe is beleven. En dan het liefst iets nieuws beleven. Meemaken hoe het is aan de randen van je eigen normale leventje, nét over de heg kijken, even uitproberen hoe het is om te doen zoals de ander het doet. Bijvoorbeeld als ik een mevrouw zie die wankelend op hakken een speciaal loopje heeft (dat niet zou misstaan bij Monty Python). Mijn benen willen het nadoen, gewoon om te beleven hoe dat is. Hoe je heupen bewegen of je voeten voelen. Of als ik me verwonder over een woord dat met een vreemd accent is uitgesproken en ik het na-praat, om die uitspraak als het ware te proeven. Gewoon om te beleven hoe het is om zo te spreken.

Maar beleven kan ook heel anders. Bijvoorbeeld in Berlijn, waar afgelopen week de 60e Berlinale werd gehouden: een filmfestival met allerlei interessante nieuwe films en documentaires, rode lopers, introducties door kenners en applaus voor filmsterren. Het programma staat vol met mooie beschrijvingen. Maar wat, als je maar één avond de tijd hebt en de films die interessant lijken op een andere dag zijn, of gewoon zijn uitverkocht? Dán kun je nog eens wat beleven! Dan kom je namelijk terecht bij de film ‘Nénette’. Het eerste beeld geeft een close-up van het gezicht van een orang-oetan. De ogen observeren, bewegen heen en weer; de lippen lijken soms te smakken. Langzaam zwelt het geluid aan, het geroezemoes van bezoekers die aan de andere kant van het glas staan. Ze lezen van het informatiebordje dat dit Nénette is en dat ze al 37 jaar in de Jardin des Plantes in Parijs woont. Nénette zit nog steeds kalm in een hoek van het hok. Ze veegt een paar lange bruinrode haren terug in haar vacht en lijkt zich te oefenen in het niets-doen.

Nog steeds zien we Nénette, nu in het buitenverblijf, maar we horen leuzen geschreeuwd worden uit een demonstratie. Herrie! Druktemakers! Nénette hangt onverstoorbaar aan één arm. Vanuit mijn antropocentrische wereldbeeld lijkt het alsof ze zich afvraagt waar de mensen toch in ‘s hemelsnaam zo’n stampei om maken. Ook de rest van de film bestaat uit beelden van uitsluitend orang-oetans, terwijl je interviews met verzorgers en vreemde opmerkingen van bezoekers hoort. Maar verbazend genoeg kan ik blijven kijken tot het eind en levert de film wat gedachtes op.

Anderhalf uur aapjes kijken in een bioscoop in Berlijn… Wat een belevenis. Ik heb de dag erop besloten om het Deutsches Currywurst-Museum maar niet te beleven.