Acceptatie, rust en vrede

“In de kern van ieder mens zijn rust, vrede en acceptatie”, zei Marisa.
Ik vroeg me af: zijn dat drie verschillende dingen? Acceptatie is het “als onvermijdelijk, vergeeflijk, bevredigend aanvaarden”: wat er ook aan de hand is, wat er ook voorbijkomt in je leven, laat het er maar zijn. Het zou je kunnen frustreren of haasten, maar dat laat je niet gebeuren, want je accepteert het.

Rust wordt omschreven als de afwezigheid van drukte, last, ongenoegen, twist, geluid, beweging etc. en vrede, nog eenvoudiger, als de “afwezigheid van stoornis”. Het lijkt erop dat de laatste term de andere ook bevat: als je vrede hebt en je niet stoort, dan is er vanzelfsprekend rust en is acceptatie niet nodig. Het komt alledrie bij hetzelfde uit: vrede. Zou het echt zo zijn dat vrede in ons allemaal woont, dan is de moeizame toestand van ons samen-leven niet te snappen. Echter, de vraag is denk ik niet of vrede in onze kern woont, maar meer of wijzelf daar ook wonen.

Meester Eckhart schreef: “In het binnenste van de ziel zijn alle dingen tegenwoordig, daarbinnen levend en zoekend en ze zijn daar op z’n best en z’n hoogst. Waarom merk je daarvan dan niets? Omdat je zelf zo weinig thuis bent.”

Die drie begrippen -acceptatie, rust en vrede- kunnen ons helpen om ook af en toe eens de weg naar huis te vinden. Accepteer je de fijne én de nare kanten van je levenspad, dan ervaar je al minder irritatie en hopeloosheid, en meer rust. Met meer rust is het makkelijker om ook de ander te accepteren. Zouden we zo dan eindelijk thuiskomen, in vrede? Ik neem me voor om vandaag tenminste één moment de haast en stoornis voorbij te laten gaan.