Doen, niet denken
Door: Jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
04 Augustus 2008 | Nederland, Leiden
Telkens wanneer er weer een keuze gemaakt is, kan ik het laten rusten, en verdwijnt het naar de achtergrond. Maar onverbiddelijk komt de Grote Vraag omhoog als er weer een stukje 'levenspad' is afgesloten: basisschool, middelbare school, studie... En ook nu het einde van mijn promotie in zicht komt, vraag ik me weer af: wat is nu het doel van mijn leven? Elke keer lijkt het relevanter te worden, en elke keer wil ik er harder voor wegrennen.
Waar ik vroeger heel hard bezig was met groot en zelfstandig worden, wil ik de laatste weken het liefst zo klein mogelijk zijn: opgerold in een hoekje van mijn nest, met mijn ogen dicht, hopend dat alles langs mij verder gaat. Of dat de tijd gewoon stil blijft staan, dat is ook prima. Dat er geen lastige beslissingen genomen hoeven worden (over mogelijke banen als ik gepromoveerd ben). Dat ik niet aan mijn eigen en andermans verwachtingen hoef te voldoen (een briljant proefschrift schrijven, een sportief lichaam ontwikkelen, kaartjes sturen naar iedereen die het even wat moeilijker heeft, relevante hobbies beoefenen en natuurlijk van al het wereldnieuws op de hoogte blijven). Etcetera, u kent het wellicht wel.
Nog één stapje verder de diepe zwarte ziel in, kom ik er maar moeilijk meer uit:
Dit experiment dat leven heet,
heeft zo weinig zin.
Maar de dood al evenmin.
In de tussentijd lees ik mijn eerdere berichten nog maar eens door, en besluit voorlopig het zoeken van zin en motivatie te bannen uit mijn dagelijkse gedachten. Gewoon lekker leven en hard schrijven, dan komt in ieder geval dat proefschrift af.
Waar ik vroeger heel hard bezig was met groot en zelfstandig worden, wil ik de laatste weken het liefst zo klein mogelijk zijn: opgerold in een hoekje van mijn nest, met mijn ogen dicht, hopend dat alles langs mij verder gaat. Of dat de tijd gewoon stil blijft staan, dat is ook prima. Dat er geen lastige beslissingen genomen hoeven worden (over mogelijke banen als ik gepromoveerd ben). Dat ik niet aan mijn eigen en andermans verwachtingen hoef te voldoen (een briljant proefschrift schrijven, een sportief lichaam ontwikkelen, kaartjes sturen naar iedereen die het even wat moeilijker heeft, relevante hobbies beoefenen en natuurlijk van al het wereldnieuws op de hoogte blijven). Etcetera, u kent het wellicht wel.
Nog één stapje verder de diepe zwarte ziel in, kom ik er maar moeilijk meer uit:
Dit experiment dat leven heet,
heeft zo weinig zin.
Maar de dood al evenmin.
In de tussentijd lees ik mijn eerdere berichten nog maar eens door, en besluit voorlopig het zoeken van zin en motivatie te bannen uit mijn dagelijkse gedachten. Gewoon lekker leven en hard schrijven, dan komt in ieder geval dat proefschrift af.
-
04 Augustus 2008 - 15:25
Mariette:
De vraag die Willem mij altijd stelt als ik niet weet wat ik moet doen is: hoe zou je achteraf (dus aan het eind van de dag of week) het meest tevreden zijn over jezelf?
Bijvoorbeeld als ik vind dat ik moet gaan sporten, maar eigenlijk geen zin heb. Het besef dat ik achteraf erg trots op mezelf zal zijn als ik een half uurtje heb gezwommen, motiveert me dan toch weer om naar het zwembad te gaan.
Dit gaat ook zo met mijn werk: ik pak dan toch die telefoon om iemand wat citaatjes te ontfutselen, ook al zie ik er van te voren tegenop.
Misschien ook een motivatie voor jou? -
04 Augustus 2008 - 15:44
Joop:
wat is het toch
dat zonder mededogen
haast ieder mens berooft
van onbevangen kinderogen
-
05 Augustus 2008 - 06:31
Clara:
Hey Jenneke,
ik wilde gisteren een ommetje met je maken, maar je bleek niet thuis te zijn. ik ga het gewoon weer eens proberen. als je zin hebt in een spontane avondwandeling, vergeet dan je achterbuurvrouw niet!
knuffie
Claar -
05 Augustus 2008 - 10:02
Maaike:
Heel herkenbaar!
Ik heb toen maar besloten dat er vanzelf wel een antwoord zou komen, en in de tussentijd ging ik (proberen te) doen wat ik zelf wilde, en als dat op stap was ging ik op stap, en als dat lekker op de bank liggen was deed ik dat. Er is wat er is! -
05 Augustus 2008 - 17:31
Joop:
en toch, die diepe zwarte ziel... bij mij zit diep van binnen mijn wat-er-ook-gebeurt stralende, waardevolle zelf. Soms met een zwart waasje omfloerst, soms ingebed in zwarte lava, maar altijd daar voor mij om op terug te vallen. Alles en iedereen mag er anders tegenaan kijken, maar ik weet: ik deug. Rustige gedachte wel. -
08 Augustus 2008 - 15:04
Willem:
Nou, inderdaad herkenbaar. Heb ik ook, elke keer als er een grote verandering in zicht komt.
Maar aan de andere kant: als je Wilbert hebt, als degenen van wie jij houdt niet ziek worden of doodgaan, als je geen armoe hoeft te lijden en als je regelmatig leuke dingen kunt doen... Dan heb je al meer dan een hoop andere mensen in deze wereld en al die andere mensen redden het ook elke dag. Er zijn erger dingen denkbaar dan intelligent, goed opgeleid, rijk, succesvol en onzeker zijn.
Zulke dingen begin ik de laatste tijd wat vaker te denken (alleen denk ik vaker aan Mariette dan aan Wilbert, maar dat terzijde :-) ). En dat geeft mij meestal wel een beetje rust. -
09 Augustus 2008 - 10:42
Hedwig:
Zo leek mijn leven stil te staan en zo heb ik ineens succes bij woonzicht.
Nu nog uitkijken dat ik de 'te verhuizen meuk' echt reduceer i.p.v. er alleen over na te denken.
Het is wat een oude studentenkamer met een lading 'jeugd' erbij omdat je moeder zo nodig moest verhuizen ooit.. :)
Huisje in Noorderkwartier is nog even niet beschikbaar maar wel LEUK! -
13 Augustus 2008 - 13:38
Irene:
Wat toevallig!
Of eigenlijk ook weer niet.
Ik moet daar ook veel over nadenken. Heen en weer geslingerd tussen verschillende zienswijzen. Levensmanieren.
En nu ben ik bezig al die verwarrende gedachten om te zetten in tekst en beeld... over ongeveer een maand in de Ekklesia-expositie die je voor me geregeld hebt!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
