trouwvakantie

Weer bekomen van een schitterende trouwdag, en nu ook helemaal terug van onze schitterende huwelijksreis.

Na zo'n 21 uur reizen kwamen we aan bij Kafunta Lodge (Zambia): "Welkom! Hier is een glas sap, en maak je maar niet druk om je bagage, die brengen we naar jullie suite." Vanaf het terras kijken we uit over een grasvlakte waar rustig de antilopes staan, de bavianen spelen en waar later de hippo's al gnorkelend het gras bijhouden, als tuinman van het park. Adembenemend is het, en we worden nogmaals verrast wanneer tegen half negen trommels klinken, die het viergangendiner aankondigen.

Nadat we in ons hemelbed van muggennet hebben uitgerust, klimmen we de volgende dag in een safari-wagen, waarmee we South-Luangwa National Park inrijden. In het oranje licht van de zonsopgang vallen de felblauwe veren van een "roller"-vogel extra op. Niet lang daarna steekt een olifantenfamilie de weg over, en wanneer we later even de auto uit zijn om thee te drinken (aan alles wordt gedacht), steekt een nieuwsgierige giraf zijn nek achter een acaciaboom vandaan. 's Avonds gaan we er weer op uit, maar dan met een zoeklicht. In de verte reflecteren de oogjes van een bush baby, en dichterbij zijn hyena's te zien. "Dan is er vast ook een luipaard in de buurt!" zegt onze gids, en inderdaad vangen we niet veel verder een glimp op van zijn gespikkelde vacht: wauw!

In het park is genoeg te zien en te ontdekken dus, maar ook bij de lodge kan je je prima vermaken, ontdekten we in de dagen erna. Spelletjes doen met uitzicht op wrattenzwijnen, vers mangosap drinken, en in de 'hot tub' hangen tot de laatste zonnestralen achter de horizon verdwijnen.
Na vier nachten worden we naar het 'bush camp' gebracht, dat echt ín het park ligt, pal aan de rivier. Vandaar maken we ook wandelsafari's, die eigenlijk interessanter zijn, omdat je veel meer opmerkt. Zijn de pootafdrukken in het zand van een luipaard of een leeuw? En van wie is die witte poep? We leren dat hyena's alle calcium in de botten die ze opeten ook weer kwijtmoeten, en dat de pootafdruk van een leeuw aan de achterkant drie kussentjes heeft, en geen nagels. Ook de flora krijgt nu meer aandacht: de jasmijnstruiken ruik je al voordat je ze ziet, en waar de opdrogende rivier nog water heeft achtergelaten worden we gewezen op de "moning groly" (het verschil tussen r en l levert gniffelmomenten op). We komen aan bij een open vlakte waar de hyena's wegstuiven: daar is iets te beleven! Aan de andere kant van het veld begint een sleepspoor met bloed, en wanneer we dat volgen, horen we ineens een diep gegrom, uit de struiken op 5 meter afstand van ons: leeuwen! Voorzichtig lopen we terug, als laatste de gewapende parkwachter. Die avond gaan we terug naar dezelfde plek, en vinden 7 leeuwen liggen uitrusten. Met de auto kunnen we heel dichtbij komen, omdat leeuwen hebben geleerd dat auto's geen gevaarlijke beesten zijn (maar mensen met geweren wel).

Ook de andere dagen zijn een mix van spannende dieren zoeken en relaxed in een hangmat lezen, en daarna zitten we in de strandstoelen rond het kampvuur, terwijl de lucht langzaam uitprobeert welke kleuren ze allemaal heeft. De rivier doet haar na, hier en daar onderbroken door het silhouet van nijlpaardenoortjes.

Op zondag worden we naar het vliegveldje gebracht, waar we een hand krijgen van een man die zegt: "Hallo, ik ben jullie piloot!" Dat betekent dat wij de enige passagiers zijn, en dat we met het kleinste vliegtuigje gaan: rood/wit met een neuspropellor, vier stoelen. Onze bagage en wijzelf worden op een weegschaal gezet, en met de sinaasappels en cornflakes voor de volgende lodge wordt het gewicht aangevuld. We hebben een tussenstop in Lilongwe, waardoor Wilbert en ik allebei de kans krijgen naast de piloot te zitten en een stukje te sturen! Ik zet zelfs de daling in naar een eiland in het Malawimeer, vanwaar we per boot naar de Mozambicaanse overkant gebracht worden.

Alweer een hartelijk welkom, en zo mogelijk een nog mooier huisje, met daarachter een bad dat in de rotsen is uitgehouwen. Twee keer per dag wordt een houtvuur aangestoken onder de watertank erachter, en dan kan je genieten van een warm buitenbad. Of je loopt 30 meter verder en komt aan bij het strand Lake Malawi, waar de lodge snorkelspullen en bodyboards heeft neergezet. De eerste dagen ben ik ziek, maar met een antibioticakuur kan ik de derde dag alweer in de golven spelen en genieten van het uitzicht bij de lunch. We spelen Mah-Jongg met de managers, lezen in het Afrikaanse verhalenboek dat voor ons gemaakt was, en maken de laatste dag een wandeling naar een baobab-boom met een omtrek van 29 meter (2000 jaar oud). Per kano peddelen we terug naar ons privéstrand.

Wanneer de zon besloten heeft te vertrekken, en de sterren al tevoorschijn komen, speelt de bellenblaas vrolijk over zand en water en onze hoofden. We steken een sterretje aan: de eerste twee weken van ons getrouwde leven hadden niet beter kunnen zijn!