zondagse bloes

In Coventry had ik een interessante discussie met Irene: als je naar de kerk gaat, besteed je dan extra aandacht aan je uiterlijk, of juist niet?

We waren net de nieuwe kathedraal in geweest, een schitterend gebouw met een modern glas-in-loodraam, waar ik wel een hele dag naar kon kijken, zó inspirerend was het! Maar dat was niet de aanleiding van het gesprek. Toen we daar die zondag binnenkwamen, werden we welkom geheten door een mevrouw met een smetteloos mantelpakje, glimmende schoenen, zorgvuldig aangebrachte make-up, en een kapsel waar heel wat tijd in was gaan zitten (met als finishing touch glitters eroverheen). We hadden het allebei opgemerkt, want toen we weer buiten waren, zei Irene verrukt dat de dame er zo schitterend uit had gezien.

Dat was ook mijn eerste reactie geweest: wauw! Maar al vrij snel daarna regelt mijn protestantse ondergrond een mini-beeldenstorm door mijn hoofd, en zegt: het gaat er toch niet om hoe je eruit ziet? God kent je, alle dagen van de week; hij kijkt naar je hart en niet naar je kleren! Vanuit die gedachte vond ik de glittermevrouw maar hypocriet en oppervlakkig. Zoveel moeite deed ze vast niet op een doordeweekse dag. In reactie op Irenes lovende opmerking, vertelde ik deze overweging.

“Nee!” zei ze. “Het gaat erom dat je dan tenminste die ene dag in de week respect toont, en dat doe je niet door er gewoontjes uit te zien en vanuit het dagelijks leven de kerk binnen te lopen.” Dat laatste, daar kan ik het mee eens zijn: kerkbezoek, of bezinning in het algemeen, vereist een bepaalde instelling. Je wilt je openstellen voor gedachtes, overwegingen, en dan helpt het om je te hebben voorbereid: rustig worden, bewustworden, focussen. Echter, dit zijn voorbereidingen voor de geest, niet voor het uiterlijk. Als je aandacht wil besteden aan jezelf voordat je naar een kerk gaat, dacht ik, laat dat dan aandacht zijn voor je spirituele gesteldheid, niet voor je garderobe.

Toen vroeg Irene: “Als je naar een feestje gaat, trek je dan niet een feestelijke nieuwe outfit aan? En waaróm doe je dat?” Ik kan me voorstellen dat je met je flitsende shirt indruk wilt maken op de gastheer/-vrouw of de andere feestgangers. Toen ik erover nadacht, was het antwoord voor mij echter ‘dat doe ik om me speciaal en feestelijk te voelen’. Dat heeft dus niet zoveel te maken met de invloed van uiterlijk op de búitenkant, maar met de invloed ervan op je binnenkant. De aandacht die je besteed aan je uiterlijk kan ervoor zorgen dat ook je innerlijk anders voelt.

Als je je wilt voorbereiden voor een meditatie, een kerkdienst, een gesprek met de zin van het leven, kan je uiterlijke vormen gebruiken om ook het innerlijk te raken. Eigenlijk werkt dat met vasten net zo. Natuurlijk kan ik -zonder te vasten- geregeld stilstaan bij de balans van voor- en tegenspoed in mijn eigen leven en in de wereld om mij heen. Maar als je het ook echt voelt, dringt het beter door. Aan de andere kant: soms wil ik ook gewoon leven en me niet overal van bewust zijn. Dan kies ik ervoor om met mijn wandelschoenen en spijkerbroek naar de kerk te gaan. Irene merkte op: “Hoe je eruit ziet is altijd iets persoonlijks. De één uit hiermee haar respect, de ander bereidt zich voor en een derde heeft er niets mee en komt gewoon zo. Hoe weet jij de gedachten van de glittermevrouw vanochtend voor haar spiegel?” Raak! Hier was weer een kans om het van de andere kant te bekijken!

Ik hoop dat de glitters de mevrouw hebben geïnspireerd. Misschien dat ik de volgende keer een zondagse bloes aantrek als ik God ga opzoeken.