Eid (suikerfeest)
Door: Jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
24 Oktober 2006 | Mozambique, Ilha de Moçambique
Gedurende de laatste week van Ramadan zien de mannen er slechter en slechter uit, omdat ze zo onregelmatig eten, maar de meisjes beter en beter, omdat er elke dag meer aandacht besteed wordt aan het maken van kleine vlechtjes met kunsthaar. Omdat mijn huis een buitenlamp heeft, werd de stoep gisteravond voor de laatste voorbereidingen omgetoverd tot een ware kapsalon, waar ik de dames tussen al het vlechten door maar even voorzien heb van een glaasje limonade.
De ochtend erop is niets meer te zien van alle vlechtjes, aangezien ze schuilgaan onder de meest prachtige hoofddoeken. Ook mijn buurvrouw Mariamu, die met haar man en zes kinderen in een muizenhol woont half zo groot als mijn kamer, heeft haar mooiste kleren tevoorschijn gehaald. Ze ziet er schitterend uit wanneer we met vijf buurvrouwen naar de grote moskee lopen. Daar aangekomen kunnen we nog nét een plaatsje vinden op de gevlochten rieten matten, maar het duurt nog zeker drie kwartier totdat de ruimte geheel in beslag is genomen door donkere lachende gezichten omlijst door kleuren en patronen die je niet voor mogelijk hield. Het is warm binnen, erg warm. Hier en daar wordt een doek losgeknoopt om koelte toe te waaien en gelukkig worden nu buiten matten klaargelegd, waardoor we wat ruimte krijgen. Zelfs het dak van de moskee staat vol, zeggen ze! Met al het geroezemoes hoort niemand iets van de ´preek´. Op een zeker moment, echter, antwoordt iedereen ´amina´ en we gaan staan voor gebed. Van waar er maar mensen om me heen staan in/op/bij de moskee hoor ik ´Allahu akhbar´ en het geeft me een gevoel van enorme saamhorigheid.
Als ik m´n sandalen teruggevonden heb in de gevarieerde berg schoeisel bij de deur, ga ik naar het huis van Ali, mijn eerste informant. Hijzelf is nog ergens bij de moskee, maar zijn vrouw verwelkomt me hartelijk en het eerstvolgende uur drink ik zoete spaghettipap en eet cakejes en koekjes. We begroeten de buurt en ik begin door te krijgen hoe het gaat: iedereen bezoekt elkaar, wenst een goede Eid en geeft aan eenieder die langskomt een bordje met zoetigheid. Ik voel dat ik moe word met al die indrukken en ga thuis uitrusten, maar niet voordat ze me doen beloven terug te komen voor lunch.
Kippen worden geslacht, stukken geit verkocht, sauzen en rijst gekookt: lunch op Idd is niet zomaar lunch! We eten in het huis van de overburen (vast ook ergesn familie...), want daar is het minder warm (33 graden?). Er wordt vaak om me gelachen; is het niet omdat ik Makhuwa aan het leren ben, dan wel omdat ik voor het eten mijn rechterhand prefereer boven een lepel. De rest van de middag zitten we op de stoep uit te buiken en alle kindjes te bewonderen, die voor vandaag helemaal in het nieuw zijn gestoken. Ze krijgen muntjes en snoepjes toegestopt en ik ben blij dat ik daar gisteren van hoorde zodat ook ik een zak ´Sint Maarten-snoep´ kon kopen. Na het middaggebed word ik door mijn drie nieuwe vriendinnen naar huis gebracht. Ze nemen plastic mandjes mee met eten, wat uiteindelijk niet voor bekenden her of der blijkt te zijn, maar bij mij blijft. Ik ben aangenaam verrast en besluit mijn westerse ´dat hoeft niet´-reactie te onderdrukken en dankbaar te accepteren dat er zo goed voor me gezorgd wordt.
Dit dagje ´Makhuwa in de praktijk´ heeft alweer wat weggesnoept van de tijd die nog rest voor mijn lief weer bij me is. Vrienden in Nampula, zuster Branca Neve in de kerk en de verkopers op de markt tellen met me af: vrijdag komt hij, hè? Er verschijnt een grote glimlach op m´n gezicht... bijna...
De ochtend erop is niets meer te zien van alle vlechtjes, aangezien ze schuilgaan onder de meest prachtige hoofddoeken. Ook mijn buurvrouw Mariamu, die met haar man en zes kinderen in een muizenhol woont half zo groot als mijn kamer, heeft haar mooiste kleren tevoorschijn gehaald. Ze ziet er schitterend uit wanneer we met vijf buurvrouwen naar de grote moskee lopen. Daar aangekomen kunnen we nog nét een plaatsje vinden op de gevlochten rieten matten, maar het duurt nog zeker drie kwartier totdat de ruimte geheel in beslag is genomen door donkere lachende gezichten omlijst door kleuren en patronen die je niet voor mogelijk hield. Het is warm binnen, erg warm. Hier en daar wordt een doek losgeknoopt om koelte toe te waaien en gelukkig worden nu buiten matten klaargelegd, waardoor we wat ruimte krijgen. Zelfs het dak van de moskee staat vol, zeggen ze! Met al het geroezemoes hoort niemand iets van de ´preek´. Op een zeker moment, echter, antwoordt iedereen ´amina´ en we gaan staan voor gebed. Van waar er maar mensen om me heen staan in/op/bij de moskee hoor ik ´Allahu akhbar´ en het geeft me een gevoel van enorme saamhorigheid.
Als ik m´n sandalen teruggevonden heb in de gevarieerde berg schoeisel bij de deur, ga ik naar het huis van Ali, mijn eerste informant. Hijzelf is nog ergens bij de moskee, maar zijn vrouw verwelkomt me hartelijk en het eerstvolgende uur drink ik zoete spaghettipap en eet cakejes en koekjes. We begroeten de buurt en ik begin door te krijgen hoe het gaat: iedereen bezoekt elkaar, wenst een goede Eid en geeft aan eenieder die langskomt een bordje met zoetigheid. Ik voel dat ik moe word met al die indrukken en ga thuis uitrusten, maar niet voordat ze me doen beloven terug te komen voor lunch.
Kippen worden geslacht, stukken geit verkocht, sauzen en rijst gekookt: lunch op Idd is niet zomaar lunch! We eten in het huis van de overburen (vast ook ergesn familie...), want daar is het minder warm (33 graden?). Er wordt vaak om me gelachen; is het niet omdat ik Makhuwa aan het leren ben, dan wel omdat ik voor het eten mijn rechterhand prefereer boven een lepel. De rest van de middag zitten we op de stoep uit te buiken en alle kindjes te bewonderen, die voor vandaag helemaal in het nieuw zijn gestoken. Ze krijgen muntjes en snoepjes toegestopt en ik ben blij dat ik daar gisteren van hoorde zodat ook ik een zak ´Sint Maarten-snoep´ kon kopen. Na het middaggebed word ik door mijn drie nieuwe vriendinnen naar huis gebracht. Ze nemen plastic mandjes mee met eten, wat uiteindelijk niet voor bekenden her of der blijkt te zijn, maar bij mij blijft. Ik ben aangenaam verrast en besluit mijn westerse ´dat hoeft niet´-reactie te onderdrukken en dankbaar te accepteren dat er zo goed voor me gezorgd wordt.
Dit dagje ´Makhuwa in de praktijk´ heeft alweer wat weggesnoept van de tijd die nog rest voor mijn lief weer bij me is. Vrienden in Nampula, zuster Branca Neve in de kerk en de verkopers op de markt tellen met me af: vrijdag komt hij, hè? Er verschijnt een grote glimlach op m´n gezicht... bijna...
-
24 Oktober 2006 - 17:29
Marjoke:
En ze hadden een prachtige dag...!
Wat heerlijk dat je zo mee mocht en kon doen.
And he's leaving tomorrow...
Kus, mama -
24 Oktober 2006 - 19:25
Hans:
Wat leuk om zo'n feest van zo dicht bij mee te maken & een mooi thema hoofdstuk in: Makhuwa voor dummies deel 1.
Knuffel vanuit een stormachtig Nederland -
25 Oktober 2006 - 06:05
Guusje:
:-)
kus
Esz -
25 Oktober 2006 - 09:23
Joop:
suikerfeest...'how sweet it is', en daar hoort dan weer in de oorspronkelijke tekst achteraan 'to be loved by you'! Ik ben een gelukkig mens. -
27 Oktober 2006 - 14:52
Jet En Willem:
Dag Jenneke,
Jaja, Wilbert komt eraan, met een speciale editie van Wooster wordt lid (Jeeves & Wooster bij de Blauwe Schuit). De laatste hoofdstukken zijn nog niet uitgedeeld aan de leden, dus jij hebt de primeur!
Ik heb gelachen om je plastische commentaar, haha. Bijna net zo erg als Marlien die tussen de benen van een vrouw zit te kijken en helpt om de baarmoeder eruit te trekken tijdens haar coschap gynaecologie (zie marlien.waarbenjij.nu).
groetjes uit Spanje -
29 Oktober 2006 - 20:16
Ari:
Ja, wat moet je met dat suikerfeest als je alleen van olijven, feta, pasta met knoflook en pesto houdt? Met vlechtjes heb ik ook al niks...
Fijn dat wilbert nu bij je is, je zult nu weinig tijd meer hebben voor berichten, maar toch een heel goeie tijd gewenst met je goeie vriend.
Groeten uit Olanda.
En van Ina. -
29 Oktober 2006 - 20:20
Ari:
Aan het experimenteren geweest met Google Earth, wat je daar allemaal te zien krijgt van Ilha de Moçambique; alleen weet ik niet op welk plekje jij precies zit, dat wordt niet aangegeven door Google. Heb je een hint, flag of marker? -
30 Oktober 2006 - 14:40
Jenneke En Wilbert:
we wonen vlakbij het paleis. noord west kant van het eiland...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
