Mineralen, festival, badderen

Nee, zeiden ze in het ziekenhuis, je hebt geen bloedarmoede. En ook geen malaria. Da’s fijn op zich, maar nu weet ik nog niet wat ervoor zorgt dat ik zo vreselijk moe was en zo’n pijn in nek en hoofd had. We houden het maar op een tekort aan mineralen, wat logisch is als je bedenkt dat mijn bezoekjes aan het toilet de laatste maand hebben gevarieerd tussen reeskak en spetterpoep (excusez le langue): het lichaam heeft niet de kans iets van voedingsstoffen op te nemen. Enfin, we proberen met multivitaminen en een oploslimonadepoeder (“bron van ijzer!”) de boel weer aan het werk te krijgen en het lijkt te lukken. En onderschat daarbij ook niet de kracht van vriendschap: gisteren sms-jes en telefoontjes van diverse vrienden met bezorgde vragen en het aanbod van hulp (lift naar Nampula, reep chocola, knuffel).

Het werk heeft dus even stilgelegen, maar het tweede veldwerkverslag is zojuist de mailbox uit gegaan. Ik hoop erg op feedback van mijn collega’s en begeleiders in ons Bantu project, wat ik nog niet gehad heb na mijn eerste verslag. Dat is jammer, want ik voel me soms onzeker over of het wel goed gaat.

Afgelopen vrijdag ging het in elk geval goed met mij: ik stond in een 16e eeuws fort, met boven mij de volle maan en om mij heen een paar honderd Mozambicanen, te luisteren naar een band die een meesterlijke combinatie van Afrikaans ritme en jazz wist te creëren (www.ghorwane.com). Het was het cultureel festival van het Ilha de Moçambique. Twee avonden optredens in het aangeklede fort, overdag een regatta, een kanorace rond het eiland en traditionele danswedstrijden. Mijn vrijdagavond en daardoor mijn zaterdagmorgen, kon helemaal niet meer stuk toen mij een plaats werd aangeboden in het bootje dat de regatta filmde.

Daar zit ik, eindelijk weer op het water, met om me heen drukte voor de start. Dan haalt de starter op het strand een grote schelp tevoorschijn en blaast het startsein. Het moment dat alle dhows hun zeil uitrollen en vaart beginnen te maken geeft me een diep gevoel van geluk en gemis. Lange staken zijn onder de balken in de houten boot gestoken, als een primitieve trapeze, die prima werkt. Het is een krachtje 3/4 en we kunnen met de buitenboordmotor maar amper de zeilers bijhouden. Twee fotorolletjes later sta ik weer op het strand, alwaar de medailles aan elke deelnemer worden uitgedeeld. Die avond zullen de prijzen voor de winnaars uitgereikt worden. Die avond klinken er oh’s en ah’s wanneer boven het fort vuurwerk uiteenspat in alle kleuren van tevredenheid.
En om je nog een beeld te geven van wat zich zoal op het pleintje voor mijn huis afspeelt:

Lach in bad
Blote billetjes met kippenvel,
ondanks de tropische zon.
Voetjes onvast in de oranje bak water
die pas op mama’s hoofd stond.

Proest! Volgende plons nat op je snoet!

Je frisgewassen gezicht straalt me daarna aan
vanonder de schitterende glinsters op je donkere velletje.
Nog een plons en nog een lach;
een handje strekt zich uit tot zwaai: dag!