update
Door: Jenneke
Blijf op de hoogte en volg Jenneke
01 Augustus 2005 | Mozambique, Ilha de Moçambique
Een update uit het leven van een onderzoekertje op een tropisch eiland...
Het werken met de tweede informant, Momade, gaat best goed. Het is goed om dingen uitgelegd te krijgen en contexten te vinden bij de honderdduizend zinnen die ik al heb. Ik voel de hete adem van de tijd echter in mijn nek, omdat ik nog maar vier weken heb. Vorige week wel gewerkt, maar minder en minder intensief, omdat mijn buik in opstand was gekomen en me een dag of vier niets liet eten. Daar word je best moe van, maar je kan je energie en eten weer heel erg waarderen als je eenmaal beter bent.
Als blanke word je heel vaak, zelfs voordat je begroet bent, om geld/eten/pennen gevraagd, met name door kinderen. Standaard antwoord is dan ´ga naar huis, ik heb niets´ (want anders staat binnenkort het hele eiland voor je deur). Soms echter is het goed om iets te geven. Fruit bijvoorbeeld, aan de buren. Of broodjes aan de man die in de oorlog zijn handen verloren heeft. Of de bal, die Wilbert en ik kochten voor de kinderen die spelen op het pleintje voor mijn huis. De bal is voor iedereen, maar om vechten te voorkomen, heb ik één jongen aangewezen als bewaker van de bal. Deze knaap en zijn vriend kwamen laatst naar me toe en liepen een stukje mee. ´Joanna... die bal... die is kapot.´ Dat is wel jammer. ´Mogen we 5 contos om hem te laten repareren?´. Nou vooruit. Ze draaiden zich meteen om. Waar ga je nu heen? ´Naar huis, om de bal meteen op te halen!´
Die middag zat ik artikelen te lezen op het terras op het eiland. ´Joanna!´ De jongetjes weer, zoals ze daar vaker staan. Maar deze keer kwamen ze niet om mijn Makhuwa te testen of een cola te vragen. Met een grijns van oor tot oor kwamen ze met zijn zevenen laten zien dat de bal weer heel en opgeblazen was!
Een groot voordeel van minder stroom, is dat je ook minder licht hebt en dat het dus donker is ´s nachts. Dan kun je bijvoorbeeld warme chocolademelk maken en ´s avonds op het midden van de brug naar het eiland gaan zitten en je verbazen over een gigantische hoeveelheid, al dan niet vallende, sterren!
Tot slot: mocht je nog een stuk postpapier of kaart willen bekladden en hierheen sturen, doe het dan deze week. Over het algemeen duurt het drie weken, en ik vertrek waarschijnlijk de 29e van het eiland. Adres: C.P.15, 3105. Ilha de Moçambique.
Groeten weer,
Jenneke
Het werken met de tweede informant, Momade, gaat best goed. Het is goed om dingen uitgelegd te krijgen en contexten te vinden bij de honderdduizend zinnen die ik al heb. Ik voel de hete adem van de tijd echter in mijn nek, omdat ik nog maar vier weken heb. Vorige week wel gewerkt, maar minder en minder intensief, omdat mijn buik in opstand was gekomen en me een dag of vier niets liet eten. Daar word je best moe van, maar je kan je energie en eten weer heel erg waarderen als je eenmaal beter bent.
Als blanke word je heel vaak, zelfs voordat je begroet bent, om geld/eten/pennen gevraagd, met name door kinderen. Standaard antwoord is dan ´ga naar huis, ik heb niets´ (want anders staat binnenkort het hele eiland voor je deur). Soms echter is het goed om iets te geven. Fruit bijvoorbeeld, aan de buren. Of broodjes aan de man die in de oorlog zijn handen verloren heeft. Of de bal, die Wilbert en ik kochten voor de kinderen die spelen op het pleintje voor mijn huis. De bal is voor iedereen, maar om vechten te voorkomen, heb ik één jongen aangewezen als bewaker van de bal. Deze knaap en zijn vriend kwamen laatst naar me toe en liepen een stukje mee. ´Joanna... die bal... die is kapot.´ Dat is wel jammer. ´Mogen we 5 contos om hem te laten repareren?´. Nou vooruit. Ze draaiden zich meteen om. Waar ga je nu heen? ´Naar huis, om de bal meteen op te halen!´
Die middag zat ik artikelen te lezen op het terras op het eiland. ´Joanna!´ De jongetjes weer, zoals ze daar vaker staan. Maar deze keer kwamen ze niet om mijn Makhuwa te testen of een cola te vragen. Met een grijns van oor tot oor kwamen ze met zijn zevenen laten zien dat de bal weer heel en opgeblazen was!
Een groot voordeel van minder stroom, is dat je ook minder licht hebt en dat het dus donker is ´s nachts. Dan kun je bijvoorbeeld warme chocolademelk maken en ´s avonds op het midden van de brug naar het eiland gaan zitten en je verbazen over een gigantische hoeveelheid, al dan niet vallende, sterren!
Tot slot: mocht je nog een stuk postpapier of kaart willen bekladden en hierheen sturen, doe het dan deze week. Over het algemeen duurt het drie weken, en ik vertrek waarschijnlijk de 29e van het eiland. Adres: C.P.15, 3105. Ilha de Moçambique.
Groeten weer,
Jenneke
-
01 Augustus 2005 - 10:15
Willem:
Heb jij dat ook, zo op het laatst? Aan de ene kant vliegt de dag voorbij en krijg je voor je gevoel je werk lang niet af. En aan de andere kant kruipt de tijd voorbij en lijkt het nog zo ver weg dat je weer Wilbert en alle anderen weer kunt zien...
Dat had ik tenminste en ik vond het allebei frustrerend. Maar such is life en uiteindelijk overleef je het altijd!
Veel plezier nog daar!
PS Mariette en ik hebben een huisje! Jeee! -
01 Augustus 2005 - 10:19
Joop:
sterk werk om, als er geen bal aan is, geld te geven!
groeten aan de buurman; het succes van de broeken duurt voort. -
01 Augustus 2005 - 14:58
Hilde:
Ik ging net toevallig het laatste kaartje wat er nog lag op de bus doen. Komt er aan! (alleen even 3 weken wachten :))
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
