Harlingen-Hull

Vrijdag aan boord gegaan van de 'Best Friend', de Friendship 33 van Hans Stuut. Hans had dit jaar bedacht, samen met Joop, dat hij zijn grenzen en die van de boot wilde leren kennen en mee wilde doen aan de Harlingen-Hull-Harlingen Race. Nietsvermoedend zegden Wilbert en ik toe om bemanning te zijn op deze trip...
Met een west/zuidwesten wind vertrokken we zaterdag om 1300 uur over de Waddenzee, tussen Vlieland en Terschelling door, waar mijn evenwichtsorgaan met de golven van de storm van afgelopen week al snel van slag was. Daar hing ik al, op slechts een paar mijl van het begin, de vissen te voeren. Hans bekeek mijn groene gezicht eens, en bezwoer me dat het beter zou worden, echt! We gingen niet terug, we gingen verder: verder met zeilen, verder met navigeren, met zingen, met hard concentreren op de horizon, en met kotsen tot er niets meer uitkwam.
Tegen elf uur 's avonds werd het beter, en ik kon zowaar overeind blijven. Tegen die tijd ging Joop naar bed, met emmer ernaast, en helaas was hij gedwongen daar de rest van de reis te blijven: te zeeziek. Van het mooie schema dat we van tevoren hadden opgesteld kwam op die manier niets terecht, maar wanneer je kon, loste je elkaar af of zorgde je voor wat eten. Ondertussen werd het donker en begonnen overal de lichten van boorplatforms en (brul)boeien en andere schepen zichtbaar te worden. Rustig dezelfde koers houden, te zien op GPS of kompas, en elkaar wakker houden.
Zo nog een etmaal met meer of minder wind, regen en zon, een stuk touw met alg om het roer gevangen, stroming, en golven - veel golven. Tegen elf uur zondagavond zagen we de eindboei en maakten we Joop wakker, die zich sterk maakte en ons over de finish stuurde. Toet!
De 30 mijl die we daarna nog moesten afleggen naar de haven mocht ik gelukkig slapen, en tegen zeven uur 's ochtends lagen we aangemeerd. Voor we aan ons Engelse ontbijt begonnen, hielden we elkaars handen vast, en keken elkaar (en de Eeuwige) dankbaar aan: we hebben voor elkaar gezorgd, we zijn er!