Meta-kriebels

“En wanneer vertrek je dan naar Uganda?” vroegen collega’s en vrienden de afgelopen weken als ik vertelde over de zomerplannen. “Oh, op 3 augustus.” antwoordde ik dan. Totdat vorige week iemand zei “Volgende week zondag dus.” Toen kwam het ineens wel dichtbij! Maar nog steeds heb ik niet echt de kriebels dat ik op reis ga. En dat maakt me een beetje bezorgd. Meta-kriebels, zeg maar.

Aan de ene kant is het vertrouwd: ik weet ondertussen wel hoe Oost-Afrika zich gedraagt, wat het is om met nieuwe mensen te werken en hoe Bantoetalen in elkaar zitten. Aan de andere kant is het allemaal nieuw: behalve ‘buluungi’ (goed) en ‘weebale’ (dankjewel) heb ik geen kennis van het Luganda, en Kampala en Masaka zijn onbekend terrein voor mij. Bovendien ben ik nog nooit zo kort als drie weken op veldwerk geweest: hoeveel kan je eigenlijk uitzoeken in die tijd?

Daarnaast zou ik me zorgen kunnen maken over de intolerante homofone wetgeving van Oeganda (die gelukkig ongeldig verklaard is, maar de vraag is voor hoelang). Over de dreigingen van Al-Shabaab, die na Kenya ook in Oeganda aanslagen willen plegen (het Oegandese leger helpt in de strijd tegen deze islamistische terroristen in Somalië). Of over de rellen afgelopen week op de universiteitscampus, waar de politie met traangas optreedt tegen studenten die protesteren tegen 10% extra collegegeld (Saudah heeft het guesthouse geannuleerd en me in een hotel in het centrum geboekt).

En ergens denk ik bij dit alles: het zal wel goed komen. Gewoon gaan en ondergaan, gebeuren en genieten.